Informatie van de geheime dienst?

Interpol heeft een database met ongeveer twintigduizend kinderen die seksueel misbruikt zijn. Slechts vijfhonderd zijn geïdentificeerd. Kinderporno wordt steeds vaker vanuit Nederland verspreid. Het aantal meldingen stijgt soms met 250 procent per jaar.


Via Twitter kom ik in contact met iemand die aangeeft dat hij interessante informatie voor me heeft. De volgende dag ontvang ik een vrij geheimzinnig bericht in mijn mailbox:

‘Ik had gisteren aangegeven je wat info te kunnen verstrekken. Het betreft een undercoveroperatie die ik als AIVD’er heb uitgevoerd. Ik ontdekte schokkende dingen over gedwongen prostitutie van jongetjes, maar alles werd in de doofpot gestopt. Justitie gijzelde twee Telegraaf-journalisten, omdat ze hun bron, de Rolodex-man, niet wilden prijsgeven. Ik was/ben die bron. Samen met een paar anderen probeer ik het grootste netwerk van pedofiele homo’s bloot te leggen. Ik ben bereid je uitsluitend onder strikte voorwaarden te informeren in verband met mijn veiligheid. Je kunt indien je akkoord gaat met een paar voorwaarden contact opnemen via een beveiligde lijn. Tussen 21.00 en 0.30 uur.’



Ik bel de Rolodex-man nog dezelfde avond. Er wordt niet opgenomen. Even later word ik teruggebeld.
‘Ik vermoedde dat jij het was, maar bij onbekende telefoonnummers neem ik uit veiligheidsoverwegingen de eerste keer nooit op,’ zegt een mannelijke stem. ‘Wat ik je ga vertellen mag je publiceren, maar niemand mag mijn naam of andere persoonlijke gegevens te weten komen.’
Ik ben al achterdochtig aan het worden, want ik geloof niet zo in complottheorieën. Achteraf blijkt mijn angst ongegrond: op internet vind ik heel wat informatie die het verhaal van de Rolodex-man ondersteunt. Later wordt zijn identiteit ook door een kennis bij de recherche gecheckt en bevestigd. Maar zo verloopt het gesprek zonder voorkennis.

De telefoonlijn is niet helemaal zuiver. We praten via een computer, omdat deze verbinding moeilijk af te tappen is.
‘Hoe wil je dat ik je noem?’ vraag ik.
‘Verzin zelf maar een naam,’ zegt hij.
‘Vertel waarom je denkt dat je verhaal interessant is voor het boek waar ik mee bezig ben.’
‘Het gaat om een groot netwerk dat minderjarige jongens misbruikt. Bij de AIVD heb ik daar jarenlang onderzoek naar gedaan. Ik had keiharde bewijzen, maar daar werd niets mee gedaan. Later kwam ik erachter wie de mol was: Joris Demmink, secretaris-generaal van het ministerie van Justitie. Uiteindelijk heb ik om die reden mijn functie neergelegd. Ik wilde niet meewerken aan een systeem dat criminelen de hand boven het hoofd houdt.’
Het verhaal van de Rolodex-man gaat over het ‘invoeren’ van jongens vanaf acht jaar ten behoeve van de Nederlandse seksindustrie. ‘Na de val van het communisme in Oost-Europa begon een massale smokkel van kinderen uit verarmde gezinnen, die hier direct in de porno-industrie terechtkwamen of verkracht werden door mensen met hoge maatschappelijke posities,’ vertelt hij. ‘Vaak werden ze onder valse voorwendselen naar Nederland gelokt. Soms wisten de ouders dat de jongens in een bordeel zouden gaan werken, maar vooral Roma-ouders accepteerden dat in ruil voor een financiële vergoeding.’
Volgens de Rolodex-man is het pedo-homonetwerk zo krachtig en gevaarlijk dat niemand het durft aan te pakken. ‘De essentie is dat een aantal mensen met hoge posities de invoer van zeer jonge seksslaven faciliteert en dat er geen rechtszaken komen als er iets met die jongens gebeurt. Klinkt misschien ongeloofwaardig in een rechtsstaat als Nederland. Toch heb ik een lijst met 138 namen, onder wie heel wat bekende Nederlanders en gerespecteerde politici, die allemaal op de een of andere manier bij het netwerk betrokken zijn. Een van mijn meest schokkende ervaringen was een afgetapt gesprek over een jongetje, overleden op een luxe jacht op het IJsselmeer. Wurgseks. Gay-moorden worden trouwens bijna nooit opgelost, omdat het een heel gesloten wereldje is.’
De Rolodex-man vervolgt: ‘Ik hoop dat er een keer iets heel ernstigs gebeurt en dat de pers zich daar massaal op stort. Dan wordt het voor Justitie lastig om alles in de doofpot te blijven stoppen. Maar ja, wat is schokkend? Er zijn bordelen waar oudere mannen hun gang kunnen gaan met minderjarige onbehaarde jongens. Via chatsites geven ze elkaar informatie waar jongens uit verschillende landen beschikbaar zijn en waar je het op matrassen kunt doen die nog warm zijn van de vorige klant. Zo’n bordeel werd in een privéwoning in Amersfoort opgerold. Dat veroorzaakte geen commotie.’
De Rolodex-man ziet zichzelf als klokkenluider, maar hij denkt niet dat hij de onthulling van deze affaire meemaakt. Hij is terminaal ziek. ‘Ik heb in een video van vier uur mijn verhaal opgenomen en ik hoop dat mijn onderzoek niet voor niets is geweest,’ zegt hij.

Eigenlijk wil ik mijn handen niet branden aan een netwerk van hooggeplaatste, bekende en machtige pedofielen. Maar van mijn geweten mag ik die informatie ook niet helemaal negeren. Ik ken niet veel mensen met wie ik kan overleggen wat te doen. Mijn man keurt het sowieso niet goed en van Anna moet ik het helemaal zelf weten. Dan maar alleen een stukje van het gesprek plaatsen, dat lijkt me nog redelijk ongevaarlijk. Het aanbod om de lijst met prominente homo’s die kinderen misbruiken in te zien, sla ik af. Soms kan te veel kennis tegen je gebruikt worden.
Waar ik me het meest over verbaas, is dat een topambtenaar van Justitie in opspraak raakt als kinderverkrachter en dat niemand daar wakker van ligt. Over deze affaire is zelfs een boek verschenen, De Demmink Doofpot, maar schrijver Jan Poot is nooit voor de rechter gedaagd wegens smaad of laster. Een boek van 343 pagina’s met tal van officiële rapporten over onfrisse zaken roept heel wat vragen op. Zulke serieuze aantijgingen kun je niet bij voorbaat geloven, maar het blijft vreemd waarom er geen onafhankelijk overheidsonderzoek naar het waarheidsgehalte van die documenten is gestart.

Dit is een fragment uit het boek ‘Vrouwen te koop’